Istakoz gibi... Çığlık çığlığa...

Birşeyler oluyor. Herkese.. İyi değiller. Etrafımdakiler de, tanıdıklarım da, yanından geçtiklerim de. Bir megapolde yaşıyorum. Bir deryanın ortasındaki ıstakoz gibi. Istakoz gibi çünkü, ıstakozlar hem suda hem de karada yaşarlar. Sadece kıskaçlarıyla yakaladıkları onlar için bir şeyler ifade eder.. Canlı canlı kaynar suya atıldıklarında çığlık çığlığa ölürler. O çığlığı duyanlar biraz sonraki yemekten başka bir şey olarak duymazlar onları. Neden canlı pişirilirler. Çünkü ölmemeliler. Eğer ölürlerse kabuğunun altındaki bakteriler hemen hareketlenip zararlı toksin üretir ve bu toksinler yiyenleri zehirler..  Bu sebeple kaynar suya atılarak ölmelilerki o bakteriler de ölsün. Canlıyken oluşan bakteriler, ıstakozlar hayattayken bir silah olmuyor da ölünce ancak işe yarıyor. Tıpkı öldükten sonra değeri bilinen binlerce sanatçı, ressam, bilim adamı gibi.. Istakozlarda beyin yok, acı hissetmiyorlar. O çığlıklar acıdan değil.. Ters giden birşeyler olduğundan.. Takıldım ıstakoza.. Dedim ya, yaşıyoruz Istakoz gibi...

Pusudayız bir kaya dibinde, yatıyoruz kimse fark etmemişse. Başkalarının çığlığına dönüp de bakmıyoruz. Kaynar suya düşünce bağırıyoruz ama nafile.. Beynimizi uyuşturmuşlar, ayıp olmasın diye bağırıyoruz. Yoksa pekde umurumuzda değil olacaklar.

Ama arkadaş olmuyor ki. nasıl başlarsam başlayayım konu bir şekilde Aziz Nesin hesabı bambaşka yerlerde insanlarımı sorgulayıp yargılayan bir şekle doğru gidiyor. Nedir ki benim derdim. Durduramıyorum içimdeki asi adamı. durduramıyorum içimden gürleyerek gelen çoşkulu isyanlarımı. Ama gülümsüyorum. başka başka bakıyorum etrafıma. Biraz olsun huzurlu, anlayışlı bir hayat için. Huzurlu, anlayışlı insanlar arıyorum. Bulamayınca da oluyorum işte böyle.. Kızmayın bana ama ben böyle olsun istemedim. Bir şeyler oluyor herkese. Bir şeyler ters gidiyor. Kızgın sulardamıyız acaba. Biri dürtse de kendimize gelsek..


Sevmeyi, sevilmeyi, paylaşmayı, gülmeyi, başarmayı seviyoruz... Sevdiğimizi sanarak, sevilmeyi bekliyoruz. Paylaşmak için bir sebep arıyoruz. Gülmek için başarmayı bekliyoruz. Birileri gelsin çeksin kurtarsın istiyoruz. Sonra da uzatılan ellere bakıyoruz öylece.

Hadi be. Başlayalım en baştan. Bir müzik, biraz karpuz, bir dilimde beyaz peynir. Hafiften esen rüzgar, kıyıya vuran dalga sesleri.. Olmasa da varmış farz ederek. Görmesek de görüyormuşcasına. Gülümseyerek bakalım en uzak ufuk çizgisine. Bulutlara anlam yükleyerek. Oynayalım hayatın bize getireceği sonraki günleri düşünmeyerek, gülelim hayatın bize yaşattığı geçmişi düşünerek. Çekelim içimize, en derin köşemize kadar soluduğumuz havayı. Sonra da sıçrayalım kaynar su dolu tencereden. Atılalım yeniden yeniliklere. Yarım yaralı, yarım heyacanlı ama yeni bir başlangıçtaki gibi heyecanlı... Gülelim be hayatın kısa olduğunu anlayan bir derviş gibi.. Yaşayalım be hayatın aslında bir oyun olduğunu hisseden bir eren gibi.
Hadi be hadi... dalalım bir köşesinden yine yeniden... Yaşayalım çığlık çığlığa ama pişmeyelim... Öldükten sonra boşalsın zehrimiz. Yaşarken zehirlemeyelim etrafımzı...