Bir gün hepsi biter...

Körü körüne bağlanmalar, hesapsızca yaşantılar, acımasız bencillikler. Nasıl oluyorda bu kadar anlaşılmazlığın içerisinde yine de bir şekilde anlaşıp koklaşabiliyoruz. Hepsi yalanmı yada gerçekler bu kadar rezilmi?

Almışız elimize hayatın bir ucunu, yakalamışız sıkı sıkı, keser sapı misali.. Hep kendimize yontuyoruz farkında olmadan. Sonra da çıkıp haykırıyoruz kalbimiz kırıldığında. "ben ne yaptım?" diye..

"Sen hiç bir şey yapmadın, evet hiç bir şey... sadece yaşadın. Hem de sadece kendin için, çıkarların için.." Diyemiyoruz bu soruyu soran kişiye. Bazen hak veriyoruz, çoğu zaman anlamıyoruz.

Hep dardayken arıyoruz dost sesleri, gülerken paylaşmıyoruz gülücüklerimizi. İstiyoruz gözyaşımıza mendil olsun hep, ama gülücüklerimize sebep olmasa da olur...


Bir köşede sessice ağlaşıyoruz. Dostluklardan bahseden ama ne demek olduğunu bilmeyenler için ağlıyoruz. Sonra sevgiden, aşktan başlıyoruz ama hepsinin de bir yere kadar olduğunu anlayamıyoruz bir türlü. Sanıyoruz ki tüm duygular ölümsüzdür. Oysa hayat ölümsüz olan hiç bir varlığı sunmadığı gibi duyguyu da sınırsız sunmuyor bize. Öldürüyor bir yerden sonra en yoğun hissedilen her şeyi... Anlayamadan yaşıyoruz, yaşadığımızı sanarak..

Aşk için, aşk yaşıyoruz, sevebilmek için aşka inanıyoruz. Seviyoruz... Ona da inanıyoruz aşka da. Biten duygular peşinden. Ne ona, ne kendimize, ne de aşka inanmıyoruz. Sanıyoruz ki, inandıklarımız hep var olacak. Tıpkı mutluyken gülebildiğimiz dostlarımız gibi. Tıpkı iyiyken bizi seven patronlarımız gibi. Tıpkı sağlıklıyken hissettiklerimiz gibi...

Yaşadığımız her duygunun, her heyecanın o an için yaşanmışlığını kavrayınca bir sonraki heyecanların değerini yitirmeye başlaması gibi yaşamaktansa... Hiç bitmeyecekmiş gibi hissederek kendimizi de hayatımızı da kandırıp yaşamayı becerebilmeliyiz.. Pembe yalanların bazen çok işe yarayacağını düşünmek gibi...