Geldim ben...

Ne çok zaman geçmiş. Zaman işte zaten durmuyorki hiç. Bugün aklıma düştü uzun zamandır unuttuğum bloğum. Yok aslında unutmadım biraz ara verdim, dinlendirdim. Eh artık silkinip uyanma vakti...

Nerelerdeydim, neler yapmıştım. Biliyorum bu durum hiçbirinizin umurunda değil ama olsun yazasım var işte. Anlatasım var geçen zamanın bende bıraktıklarını. Paylaşasım var heyecanlarımı. Yok öyle heyecan diyince aklınıza tuhaf şeyler gelmesin. Küçük, minik başlangıçların verdiği heyecan türünden. Bir yarışmaya katılıpta sonuıncu olduğu halde heyecanlı bir şekilde "katılmakta güzeldi" denen türden heyecanlar biraz.

Şimdilerde biraz daha sakinleştim. yoğun karmaşıklığım yerini farklı bir dinlentiye bıraktı. Mesela bu yazıyı yazarken bile Chopin dinliyorum. Duruyorum arada sırt üstü uzanıp kahvemden bir yudum alıyorum ve sanki krşılıklı sohbet ediyormuşcasınayım. Öyle sen dinle ben anlatayım yani. Dinlerken arada bir onay işareti yap yeter şimdilik. Tamamen öyle bir kafadayım. Bu fena biliyorum ama arada lazım bence.

Sonra yalnız olduğumu düşünüp kendime geleceğimi biliyorum ama şimdilik idare ediyor bu durum beni.

Uzun zamandır hatta çocukluğumdan beri bildiğim, yaşadığım, hissettiğim, beni şekillendiren, büyüten, arada hizaya sokan, şımartan, yerden yere vuran, unutan, bazen zor durumda bırakan hatta nefret ettiren, yüreğimi taşlaştıran ama sonra duygu yükleyen, fırçalayan, fırça attıran, hükmeden, hükmettiren ve en sonunda bana vazgeçmem gerektiğini gösteren durumumdan vazgeçiyorum. Anlıyorum karmaşık oldu ama bazı şeyler önce karmaşık olmalı ki çözüldükçe ortaya düzgün şekiller çıksın ve o şekiller önceki karmaşıklığı unuttursun... işte bu geçen zaman da bu karmaşıklığın içinden düzgün bir şekil çıkarmaya çalışıyordum. Henüz tam olmadıysa da bir şeylere benzer oldu...

Oldu ve hatta fotoğrafsız bile oldu... :)