Tam bir yıldır buralardayım...

Sigara içtiğim zamanlardı. Soğuk ama açık bir hava vardı. Sigaramdan derin nefesler çekerek oturmuş bir köşede ağaçları seyrediyordum. Yok bunalımlı bir günümde değildim. Oturuyordum sadece. Yanıma bir dost yaklaştı. Oturdu yaktı sigarasını. Öylece oturduk konuşmadan. Sigaralarımız bitince kalkıp yürümeye başladık bu arada havadan sudan sohbet edip gülüşmeye başlamıştık bile. Sohbet ederken gülümseyecek bir şey mutlaka bulurum. :) Sonra nasıl olduysa konu dönüp dolaşıp yazmaya, çizmeye, okumaya geldi. Bir yerlerde yazdığından bahsetti. Sen de denemelisin dedi. Aynı günün akşamı inceledim siteyi. Telefondan uzun uzun benim gibi teknolojik bilgiye çok da girmeyi becerememiş bir adama bu işin nasıl olacağını anlattı. Oldu. Benimde düşüncelerimi haykırabileceğim bir ortamım oldu. İlk olarak Yazmak lazım diyerek işe koyuldum. 14 Aralık 2010'da.. Bana yön veren arkadaşım Kalemzade Kamil'den başkası değildi...

Tam bir yıl oldu. Bir çok konuya değindim. Bazen belki saçmaladım, bazen sinirlendim ve hatta belki de sinirlendirdim. Güzel insanlar tanıdım. Tartıştım, eğlendim, üzüldüm.. İlginç ama sadece yazarak ve okuyarak bir çok duyguyu yaşadım. Okuduğum konularda bir fikrim varsa söyledim. Kimi zaman yazdığım konularla ilgili hakaretlere bile maruz kaldım. Hiç kimseye kızmadım. Beni anlamaları için uğraştım. Bütün bunları yaparken belki biraz kırıcı da oldum ama hiç birinde karşımdakini küçük düşürmeyi ya da zor durumda bırakmayı düşünmedim. Bunu hak ettiğini düşündüğüm birileri olsa bile.

İnsanlar tanıdım. Pabuç, Hayal Meyal, Vladimir, Navle, Hayata balıklama, Burcu, Gelibolu 17 oldu ilk ziyaretçilerim ve bana ilk yorumları yapanlar. Sonra Yusuf ve Ali Sunarlar eklendi. Çok ters düştüm onlarla. Sonra da görüşmez olduk. Canları sağ olsun.. Okundukça daha çok yazdım. Başlangıçta kendimce isyanlarımı yazayım diye düşünürken geçen zamanla her güne yazı yetiştirmek zorunda hissettim kendimi. Sonra bir anda blogspot yasaklandı. Alışmıştım bir kere yazmaya. Wordpresse geçiş yaptım. İhyaca karşıladı bizi oralarda. Sıcacık, samimi ve inanılmaz misafirperver yaklaşımı ile. Blogspottaki arkadaşlarımızla orada da buluştuk. Küçük, sıcak, samimi bir aile oluvermiştik.

Her şey yaza kadar güzeldi. Yaz başlayınca birer birer uzaklaştık. Blogspot yeniden açılınca iki tane blog sahibi oluverdim. Kapatmaya kıyamadım. İkisinde birden yazmaya devam ettim Ama eski heyecanım sanki kaybolmaya başladı. Hep aynı türden yazıları okumaktan, sürekli inançların sorgulanmasından, Ben senden daha çok müslümanım yaklaşımlarından galiba sıkılmaya başladım. Dini konularda çok da süper bilgili değilim belki ama ahkam kesmeyi de sevmem. Kendi inancımı kendi içimde yaşarım. Sürekli Allah, peygamber denmesini anlamsız bulurum. Ama gördüm ki sitelerde başka konulardan bahsedilmiyor. Bağışlayın beni ama bu da beni az biraz sıktı. Öyle ki bazen kendimi tekkede görür gibi oldum. Abartılı şeyleri sevmem belki de ondandır. Dini de abartarak yaşamak çok doğru gelmez bana. Her neyse şimdi bunları yazdım diye bir sürü yanlış anlayacaksınız ama hissettiklerimi paylaşabileceğim kadar samimi görüyorum sizleri. :)

Kendimi anlatmak istemedim ama arada mimler sağ olsun, düktüm içimi.

Bir yaşında bloğum. Wordpress daha küçük ama o da benim başka boyutum. O kadar değişik konulara girmişim ki en çok da duygusal yazılarım beğenilmiş. En çok onlar okunmuş. Ama ben duygu katmadan hiç bir işi yapamam ki. Belki ondandır belki de yazarken bazen yaşıyor olmamdan.

Geçen bu bir yılda bana katlandınız. Yazılarınızı değerlendirdim, bazen haddimi aşarak eleştirdim, bazen takdir ettim. Ama hep içinde bir eleştiri tadı bıraktım. Katkım olsun istedim. Belki lüzumsuzdu ama bir yazı okuyorsam ve bir fikrim yoksa en azından yazan kişiyi anlıyorsam mutlaka fikrimi söylemeliyim diye düşündüm. Hata ettiysem, sürçü lisan ettiysem, kabalaştıysam, istemeden kırdıysam... Affola... Saygılarımla...