Derin mevzular...

Bugünlerde çok yazasım var. Hem de her konuda. Ama başlangıç noktasını bulamıyorum. Çok fazla konu olunca hep bir erteleyesim oluyor. Zamansızlıklarımdan rahatsız olarak hayıflanıyorum. Ama konuşmayı daha çok sevdiğimi anlıyorum bazen. Konuşarak paylaşmakta daha başarılıyım. Ya da ben öyle olduğumu sanıyorum. Ama bazen sanmak da bir şeydir. Bir fikrim var en azından.

Bugün öyle işte. Kendimden bahsedesim var. Görünmeyen kendimden. Çünkü nereye baksam eksik bir şeyler görüyorum. Nereye baksam yanlış giden şeyler giriyor gözümün içine. Ve ne işe el atsam, işini yapmayanlarla boğuşuyorum. Kime işim düşse ki bu iş düşme iş halletme anlamında değil iş gereği... En önemli adam kendisi olduğunu sanan insanların aslında böcek kadar değeri olmadığını ispatlamak zorunda kalıyorum ama sonunda ben zarar görüyorum. Ama olsun en azından onlarda geri kalan yaşamlarında hadlerini bilerek yaşıyorlar. Biliyorum çok ukalaca oldu ama dedim ya biraz anlatasım var kendimi. Anlatırken bırakın biraz bir şey sanarak anlatayım. Şımarıyorum işte idare edin..

Şu hale bakın. Yazasım var dedim, ne yazıyorum. Kafa mı dağıtıyorum acaba.. Arada buda lazım. Tamam buraya kadar okuduysanız. "hadi ordan" diyerek kapatabilirsiniz. Paylaşıyorum işte. Hani bir iş yerinde çalışırken, tamda bir işe dalmışken. Biri gelir yanınıza elinde bir bardak çayı. Hiç rahatsızlık hissetmeden oturur karşınıza ve anlatmaya başlar. Siz sadece arada "hı hı" diyerek onaylarsınız ama karşınızdaki anlatır da anlatır. Sonra, birkaç gün sonra, karşılaşırsınız bir başka yerde ve size o gün anlattığı konuyla ilgili bir şey söyler, boş boş bakarsınız. Başka bir gün, siz onun karşısında oturursunuz ama o sizi can kulağı ile dinler. Bu sefer dost olursunuz ama dinlemeyi sevmezsiniz. Sadece anlatırsınız. Dinlesin istersiniz, hiç bir şey söylemesin dinlesin. O da bunu yapar zaten.

E biraz pas geçmeyi başardım. Şu an "o ses Türkiye" açık televizyonda. Hadise güzel kadın ama Hülya Avşar'ın ne işi var orada. Sesi olmayan bir kadını ses yarışmasında seçici yapmak komik olmuş. Bunu da yazdım ya ben. Yok tutuyorum kendimi, kendimden bahsetmeliyim. Öyle dedim. Televizyonu kapattım zaten. Elimde değil işte nereye baksam tutmayan bir ayar sırıtıyor köşeden. Yağan yağmurun tınıları muhteşem. Müzisyen olmalıymışım ama yok işte "o ses" olayını çözemiyoruz.

Geçen her uçağın pilotunu düşünüyorum. Pilot olsaydım acaba diyorum.  "yok" diyorum sonra, uslu uslu kullanamazdım. Ama iniş anındaki yüz ifadelerini canlandırıyorum, çünkü bütün işleri uçağı kaldırmak ve indirmek gerisi zaten kendiliğinden. O zaman diyorum uçaklar kendi kendine uçsun. Mühendis olsaydım kesin bulurdum böyle bir şey.

Edison'u seviyorum. Steve Jobs neden öldü sanki.. Daha önemli bir adammış gibi gelmeye başladı. İkisini kıyaslıyarak saçmalıyorum ama elimde değil duramıyorum... Bu arada Edison'u seviyorum dedim galiba :)

Acun'u kıskanmaya başlıyorum. Bu kadar kopyacı olup bu kadar başarılı olunmaz ki diyorum ama işte sadece diyorum. Ben bunları derken adam yeni bir proje endekslemeye bile başlamıştır biliyorum..

Konuyu artık kapatıyorum, daha sonra size anlatacaklarım olacak, şimdilik bu kadar... Ha son bir söz etmeden de yapamıyorum. Farkında mısınız, ramazan biteli epey oldu ama ortalık hala kan gölü. Hani ne bileyim birden aklıma geldi de "bayramdan sonra siz görürsünüz" diyenler neyi ne zaman gösterecekler merak ettim birden.. Öylesine bir merak işte. Sanırım babaları çocukları ciddiye almadı sorun kaldı ortalık yerde. Neyse çözerler nasılsa vizyon geniş çünkü..

Ben aslında ne istiyorum biliyor musunuz? "Sen kimsin?" diye densizin biri sorduğu zaman benim emniyet görevlim bu soruyu sorana haykırarak "ben devletim" diyebilsin. Sesini kısarak ya da bir an düşünerek değil... İstiyorum ben suçlunun ve ülke bütünlüğüne laf edenlerin karşısında dik durabilenler olsun. Görmek istiyorum artık aciz olmayanları, güçlü olanları ama kabadayılıkla değil zekayla. Hangi zeka mı? İşte onu bilemiyorum. O kadar zeki olanların oralarda olamayacağını biliyorum sadece. Ötesi berisi hikaye...