Babama...

Büyüdüğümü sandığım zamanlardı, senin benimle yatmak istediğini anlayamama zamanım. bana sıkıca sarıldığındaki sevgini hissedemeyişim. Beni görmek için, gece geç saatlerde geldiğinde yatağımın başında beni izleyişin. Seni arkadaşlarıma tercih ettiğim zamanlarda bana kızgın olmasada, hüzünlü bakışın. Büyüdüğümü sandığım zamanlarmış senin beni ne kadar çok sevdiğini anlayamamışlığım.

Sonra gittin birden.. Birden bire, hiç sormadan, sorgulamadan, hiç beklemeden. Hazır olma şansını tanımadın bana, sana olan sevgi borçlarımı ödememe izin vermeden gittin.

Ben şimdi anladım.. meğer sen yokken ben de yokmuşum. Sen varken iyi hissetmişim kendimi, sen varken sırtımı sana dayamışım hiç fark etmeden. Şimdi boş kaldı arkam. Boş kaldı yüreğimde bir köşem. Sen varken hayata sağlam bakmışım, korkmamışım hiçbir şeyden, yürümüş, atmışım cesur adımları, her yöne. Sen yokken adım atamaz oldum. Tutuldum daha ilk hamlede.. Seni görmek değilmiş senin varlığının verdiği gücü hissedebilmek. Meğer senin varlığınmış beni güçlendiren..

Senden öğrenmiştim her türlü olumsuzlukta boyun bükmemeyi, eğilmemeyi, hep dik durmayı. Alışmak kolay olmadı. Ama tıpkı dediğin gibiyim şu an. Gözlerimi her kapattığımda hissediyoruım seni, arkam güçleniyor. Biliyorum hala bir yerlerde benimlesin. Beni hiç büyümemişcesine takiptesin, koruyor kolluyorsun. Ben sana olan borçlarımı ödeyemesemde sen beni hala borçlandırıyorsun.

Artık kapatmıyorum gözlerimi, artık ben yalnızım, artık sen yoksun. Artık dik duruyorum. Artık güçlüyüm. Tıpkı senin öğrettiğin gibi. Seni kalbime gömdüm. Hayata tek başıma balıklama girdim. Artık ben büyüdüm baba… Sen öldün..