Bırakıp seyretmek gerekir ardından gideni. Öylesine yaşanmışlıkları düşünerek unutmak gerekir kalan hatıraları. Sonrasını düşünmeden, öncesine bakmadan, yaşanan anın hüznünü yutkunup kabullenmek gerekir olan biteni.
Sonrası...
Nasılsa şekillenecektir geçtikçe zaman. Hayat zaten suç ve ceza çekilerek yaşanan bir süreç değil midir. Gündüz işlenen suçların cezası gece rüyalarda bile çekilmez mi. Gün ışığında koşturan zihinlerimiz gecenin karanlığında derin düşüncelere boğulmaz mı. En güzel bakışlarımızın altındaki hüznü kimler görebilir ki...
Ayrılıkların başlangıcı büyük heyecanla başlayan birliktelikler değil midir? Öyleyse suç ve cezadan ziyade mutlulukların sonundan da hüzün gelmesi şart mıdır ki çok gülen hep ağlar...
O zaman varsın yaşansın hesapsız her ne hissedilip hissettiriliyorsa. Varsın koştursun yürekler atmak istediklere yere ve bırakın yaşansın hayatlar biraz da bencilce... Mutlu olmakta sevmekte anlıksa hissedildiği yerde yaşansın ve bitsin. Nasılsa hiçbiri sürekli olmayacak.
Ve bitmeden yakalansın hak edilen ne varsa hayattan..
dünya döndükçe...
6 yorum:
Bizler korkak yetiştirildik kendimizi saklamamız öğretildi bize,
ayıptır/ne derler saçmalığı peşinde...
Biz ne anı kıymetlendirmeye kafa yorduk ne de sevmeyi bildik,
bildiklerimizde hep olumsuzluklarla engellenmeye çalışıldı..Bİr yarış halinde büyüdük biz;kendi doğrumuzla bize doğrultulan doğrular arasından....
Sevmeleri anlara dağıttık da, korkuları salamadık bahçe dışlarına.
Hayallere sınırsızlığı sığdırdık da,
hissettiremedik yüreklerimizde biriktirdiklerimizi.
Biz hesapsızca hissedebildik de,
uzaklaştıramadık kaybetme korkusunu
yüreklerimizden...
Biz sevdik sevmesine de,
Ne yapacağımızı nasıl davranacağımızı bilemedik...
Biz kokrularla büyütülmüş bir nesildik!...
Güzel yazı,hoş gelmişin yeniden yazmaya...
Ne güzel anlatmışsın en büyük eksikliğimizi. Hep saklan yok ol dediler. Herşey ayıp herşey günah sayıldı ve ne olduk dersin. Sevmeyi beceremeyen, sevilmeyi hak etmeyen. Erkek olarak kadına sadece cinsel malzeme olarak bakan kadın olarak erkeğe koruyup kollayan güçmüş gibi gören bir nesil olduk.
Haklısın biz hep korktuk ve bunun yanlış olduğunu anladığımızda yaptığımız hataların cezasını çeker bulduk kendimizi...
Biçilen roller ddeğil asıl sorun
verilmeyen değerler
es geçilen fikirler
ezilen yaşamlar
başkalarının hayatını yaşamak zorunda bırakılanlar...
Bir birine sevgi yerinene korku duyan bireyler...
Bu muydu asıl istenen
bu yolu ilk açana ve onu destekleyenlere sormak isterdim...
Her şeyin bir gün biteceğinin farkında olarak yaşamak sanırım mutluluğun kaynağı. Ama hangimiz bunu bildiği halde; hiç bitmeyecek gibi davranmıyor ki?
Cumlelerini okunmayi ozlemisim, biraz karistiracagim blogunu;) ...sevgiler
Burcu buralarda seni özlemiş. Yorumunu görünce tebessüm ettiren nasıl bir duyguysa buralardan uzaklaştığım için kendime kızıyorum. :)
Yorum Gönder