Hani dayak cennetten çıkmıştı?

"Cennet annelerin ayağının altındadır". dediler. Analarımıza sahip çıkmayı öğrenelim diye. Değerlerini bilip saygı duyalım istediler heralde. Ya da hayırsız evlat olmasın gençlerimiz diye düşündüler. Her neyse aldık kabul ettik. Ayağının altı öpülecek analarımıza her şey layıktır. Ama arkadaş, dayağın cennetten çıktığını söyleyen kim ola ki. Ben sırf bu lafın arkasına saklanan öğretmenlerimden yediğim dayakları buraya yazmaya kalksam sayfalar sürer. İlkokul, ortaokul ve hatta lise de bile haylaz bir çocuktum. Ya da o dayakçı hocalarım öyle dedi diye bende kendimi öyle sandım.

Büyüdükçe askere gidip gelen abilerimizin askerlik anılarının arasında yedikleri dayağı dinledim. Dayak yemeden askerlik yapan kendini yarım asker gibi görürdü o zamanlar. Sonra bir laf daha çıktı karşıma. Daha çok kocasından sürekli dayak yiyen komşumuzdu bunu söyleyen. "Kocamdır, döver de sever de.. Kime ne.."

Halkı dize getirme adına karakola bir geceliğine çekilen arkadaşlarımın anlattıklarına güldük hep beraber. Hatta lise çağlarında bende bir ara bir uğramıştım. Bilirim polis amcaların copunun tadını az çok..

Dayak yiye yiye büyüyen bir nesil olduk. Sonra birden bunun adı şiddet! oldu. Birden bire her şey bitti. Okullarda kulakları çekerken bile değişik bir estetikle çeken, elleri şişirene kadar sıra dayağı atan hocalar bir anda yok oldu. Dayak bitti... Herkes güler yüzlü bakmaya başladı bir birine. Hocalar sabır küpü oldu. Mahkemeler dayak atanların hesap verme yeri oldu. Bizde her şey bitti sandık. Dayakla büyüyen bir nesil dayak atmadan yaşatmayı becerir sandık. Asıl meselenin dayağı yasaklamak değil, zihinlerde ki dayak atmadan adam olunamayacağı düşüncesinin silinmesi olduğunu anlamadık. Her zamanki gibi..

O nesil.. İçindeki kini boşaltacak yer bulamazken, televizyonlarda ki tüm şiddet içeriklerini zararlı bile göremedik. Elimizdeki maşayı almışlardı ama seyrettiğimiz her şey içimizdeki dürtüyü harekete geçirdi. Dayaksız bir nesil dedik ama milyonların izlediği hiç bir şeye dönüp bakmadık. Baktık sa da ciddiye almadık. Fatmagül'ü dövdük. Polat olup canımızın istediğinin kafasına sıktık. Kapıcı kızları hep babasından dayak yer diye düşündük. Kısacası dayağı hak edenleri hep fakir ve ezilmiş insanlar sandık. Yanıldık...

Fiziksel şiddetin yerini zihinsel şiddet aldı. Dayağı bitirince, her şeyi hallederiz düşüncesi ile yola çıktık. Ama şimdilerde ne o kulakları uzatan, ne de cetveli kırarcasına elleri kızartan hocaların kalitesinin yarısına bile ulaşamadık. Eğitimi bitirdik. Kocasının dövmesini hak gören kadına sahip çıkmaya çalıştık. Kocasına ceza bile verdik ama bu sefer aynı koca karısını öldürdü. Seyrettik. Ailenin içine girince, sanki her şeyi hallederiz diye düşündük ama gene beceremedik. Hamurunun içerdiklerini anlamadan, milletin düzenine el attık. "şiddete hayır" dedik. Ama şiddetin tanımını yapamadık..

Dayağın cennetten çıktığını inanan bir nesile "dayaktan uzak dur!" derken kast edilenin kimleri bağladığını ve kaç kişi tarafından algılandığını sanıyorsak , o kadar şiddetin olmayacağına inanalım isterseniz. Yoksa Aziz Nesin'e hak veresim var.. :)

Sevgili Gelibolu 17, bana şiddete dur nasıl dersin dedi. Dur diyemem asla. Çünkü biz dayağa saygı duyan bir milletiz. Önce bundan vazgeçmeyi becerebilmeliyiz. Yoksa dur da desen, ceza da versen kendini kandırırsın sadece.