Öksüz Cumhuriyet...

Bekledim dün...
Sessizce dolaştım sokaklarda. Sokak aralarına bile baktım. Bir ses duymak için uğraştım, bir küçük melodiye de razıydım. Pencerelerden sırf görev yerine gelsin diye sarkan bayrakları görünce bile sevindim. Büyük meydanlara çıktım. Sabahtan akşama kadar bekledim. Hayal ettim geçen yıllardaki muhteşem kalabalıkları. Ülkemin gururlarının geçişlerini düşündüm. Yoktular hiç biri. Hiç kimsenin umurunda değildi. 88 yıldan beri çoşkuyla kutlanan gündü bu gün. 29 Ekim..Sokaklar sanki hiç bir şeyden habersizmiş gibi boştular. Kalabalıktılar elbette, her taraf araç doluydu, insan doluydu ama ben onları göremiyordum. Ülkemin umursamayan yüzünü görmek istemiyordum.

Bekledim ümitsizce...
Belki dedim düşünen dernekler, ülkesini çok sevdiğini söyleyerek iş yapmaya kalkanlar, mangalda kül bırakmayanlar yada peynir gemisini yürüttüğünü sananlar görünürler dedim. Yürürüz hep birlikte, Cumhuriyetimize sahip çıkmak için yürürüz. Askerimiz olmasa da hepimiz gerekirse asker oluruz diye yürürüz. Yasak bize değildi ya. Ama elimde bayrak boşuna bekledim. Boşuna dikildim 88 yıldan beri 29 Ekim'lerde var oluşumuzun simgesi haline gelen Vatan caddesinin orta yerinde. Boşuna bekledim Cumhuriyet çocuğu olmanın verdiği mutluluğu yaşamayı bilen halkımı....

Bekledim dün Cumhuriyet'i bir başıma... Haykırdım "Cumhuriyet coşkusu bir eğlence değildir" diye.

Sonra yasımız var diye kutlamaları iptal edenlerin düğünlerde boy gösterdiğini görünce anladım.. Beklemişim boşuna.. Zaman düğünlerde halaya katılma zamanıymış. Memleketi düşünerek yapılan kutlamalar abartılı eğlenceye giriyormuş... Zaten az bir zaman sonra Cumhuriyet'in anlamsızlığı da sorgulanacakmış.. O zaman dedim... Şimdilik pencerelerden bayrakları görmek bile yeterliymiş...

Ben en azından bekledim, keşke benim gibi bekleyenleri de görüp selamlaşabilseydim...