Bugün 17 Ağustos ölenleri anıyoruz, ya yarın?

Soğuk bir kış gününün, soğuk bir gecesi ve gene soğuk bir anıydı. Saat gece yarısını geçmiş sabaha doğru yanaşıyordu. Boş yollardan evime doğru gidiyordum, biraz yorgun biraz düşünceli Bir virajdan çıkarken 100 metre kadar ilerde bir karaltı fark edip yavaşladım. Yaşlıca bir amca, 1974 model Wolkswogen marka (bildiğimiz tosbağa) arabasının kaputunu açmış uğraşıyordu. Benim farlarımı farkedince kafasını kaldırıp baktı. Öyle bakarak geçiyordum ki durup geri geri adamın yanına yanaştım. Arabadan inip yanına gittim. "hayırdır amca arızamı yaptı?" diye sordum. Amca oldukça temiz yüzlü, içinde bulunduğu sıkıntıyı belli etmemek için yüzüne yakışmayan gülümseme ile. "çalışmıyor evladım" dedi "bir el atta, vurdurarak çalıştırmaya çalışıyım"

Arabanın arkasına geçtim, amca direksiyonda, epey bir ittirdim ama tık yok. Nefes nefese durdum "amca bu arabada benzin varmı eminmisin?" diye sordum. Amca "benzin yoksa yapacak bişey yok çünkü benzin alacak paramda yok" dedi. O an durup adamı bir daha süzdüm. bir an için olumsuz birkaç düşünce geçti aklımdan ama çabuk def ettim. "Amca sende yoksa bende var"dedim.

Arabasını biraz daha ittirerek emniyetli bir yere çektik ve benim arabamla benzin istasyonuna doğru yola çıktık. Gayri ihtiyarı nerede oturduğunu sordum ama cevap vermek için kafasını bile çevirmedi. İstasyona gidene kadarda bana sürekli dua etti.

İstasyondakilere durumu anlatmak biraz sıkıntılı olsada bir pet şişeyi dolduracak benzin alıp ayrıldık. Dönüş yolunda tekrar sordum nerede oturuyorsun diye. Bu sefer, yüzündeki o zoraki gülümseme yerini içinde derin hikayeleri barındıran bir hüzün şeklini aldı. "evlat benim herşeyim o gördüğün araba" dedi ve yola doğru bakarak anlatmaya devam etti. "Hani vardı ya sadece olduğu gün anılan, diğer günler kimsenin aklına getirmediği gün. 17 Ağustos. İşte ben o gün tüm ailemi, evimi, işyerimi, çocuklarımı, herşeyimi olan herşeyimi kaybettim" dedi. Dondum kaldım. Biraz utandım, biraz yardımcı olduğum için gururlandım ama tüm ailesini 45 saniyede kaybeden bir adama yapılan yardım ne ifade edebilirdiki...

Arabasının yanına geldik, benzini koyduk araba çalıştı. Bir şeyler yapabilirmiyim diye bakıyorum yaşlı amcaya. Gitmesin istiyorum ama yardım edeyim derken kalbini kırmak yada yanlış anlamasından da çekiniyorum. "amca, paran varmı?" diye sorabildim. "Ah be evlat dedi. Bilirmisin bir zamanlar ben hiç kimseden bir lokma ekmek bile almadım. Ama depremden sonra aldığım üç kuruşluk emekli maaşı ile yaşamaya çalışmak beni ne hallere getirdi. İstemeyi bilmeyen adam hep açtır evlat" dedi. Cebimde ne kadar varsa çıkarıp torpidoya koydum. "Sen şimdi nereye gideceksin be amca" dedim. boğazıma düğümlenen hıçkırıklarımı tutmaya çalışarak. "Benim var bir tenha köşem, belki bir gün görüşürüz ama sana borçlu kalmak istemem. Mutlaka bir gün borcumu ödeyeceğim" dedi ve gitti.. O amcayı bir daha hiç görmedim.

Bazen hayalmi gördüm acaba diye bile düşündüğüm olmuştur. Ama bir17 Ağustos gecesi herşeyini kaybeden bu adam bana öylesi bir şamar attı ki; asıl anmanın olay günlerinde değil diğer tüm günlerde olduğunu, asıl yardımın göstermelik değil yürekten olması gerektiğini, ihtiyacı olanlara ne ihtiyacın var diye sormadan ihtiyacı olabileceğini düşünmemiz gerektiğini öyle bir anlattı ki... Televizyonlarda çığırtkanlık yaparak yardım toplayanların bu insanları akıllarının köşesinden bile geçirmediklerini düşündükçe daha bir çöktüm..

Evet bu gün 17 Ağustos... Böyle hikayeleri konuşacak, duygulanacak resimlere bakıp ağlaşacağız ama hiç birimiz aslında onları daha çok kırdığımızı bilemeyecek, hiç birimiz arkada kalmanın ne demek olduğunu anlamayacağız...

Ölenleri saygıyla anıyorum ama kalanların Allah yardımcısı olsun demekten başka da bir şey yapamıyorum. Yapması gerekenlerin yapmasını umut ederek o amcaları Allah korusun diyorum... Tıpkı bugünün sembolu olan resimdeki amca gibi. Tıpkı arabada yaşamaya mecbur kalan tüm amcalar gibi...