Bir "şey" olmak...

Küçük bir çocuk gibi heyecanlı, beli bükülmüş bir ihtiyar gibi bezgin, üniversiteyi henüz yeni bitirip bir işe girmeyi başarmış gibi yüksek beklentili, emekli olmasına bir gün kalan gibi beklentisiz ve hayatı çözememiş bir filozof gibi dağınık...


Bir insan bunların hepsi olabilirmi? 


Neden olmasın olur ama olursa işin içinden nasıl çıkar?


Aslında çıkamaz. Uğraşır, derdini anlatmak ister ama önce kendine bir dert yaratmaya çalışır. Sonra biri çıkar "haline şükret ne dertliler var" der. Kendi derdini öteler. Yıllar geçer onu gören biri ona bakarak kendi kendine "Şükretmek lazım, ne dertliler var" der. Bu alışveriş yada yansıma yüzyıllarca sürer gider. Sonuçta herkes bir başkasının derdine bakarak kendi haline şükreder. Bu kötü birşeymidir? Hayır tam tersi, kişinin psikolojisini düzene sokabilir. Ama belki sadece o anlık. Çünkü içeride bir yerlerde yaşayan çözülmeyip ötelenmiş bir sorunlar yumağı vardır..

Hiç unutmam hocalarımızdan biri "siz hep lüks yerlere gitme çabasındasınız, birazda arka sokaklara gidip halinize şükredin" demişti. Hemde her derse başlamadan bu lafı tekrar ederdi. Ama bilmediği birşey vardı. Bu lafı söylediği çocukların hemen hepsi zaten oralardan çıkıp gelmişti. Bize verdiği nasihatın özünü kendisi kavrayamadığı için hiç birşey ifade etmiyordu. Adamcağız sadece eğitmenliğin verdiği sorumlulukla bize yol gösterme çabasındaydı. 


Halimize şükredelim ama "beterin beteri var" diyerek değil. İllaki şükredeceksek, o anın keyfini sürmeyi bilerek, elimizdekilerle yetinmeyi becererek şükredelim.. Birileri ile kıyaslayarak mutlu olmak, başkalarının başarısızlığını başarı saymaktan farklı değil çünkü...


İşte böyle kıyaslayarak yaşarsak ilk paragrafta anlatmaya çalıştığım bir şey olursunuz evet bir "şey"..