Herkes eleştiriye açık ve herkes demokrat. Ama "bu nasıl olur" de bakalım. Etrafında bir sürü kocaman göz. "Höt" diyiveriyor sana. Sıkıysa "yanlış yapıyorsun!" de. Yok olmaz yanlış gören sensin. Saçmasapan bakarsan böyle olur. Hem niye sen gördünki sadece.. Bak herkes uyum içinde bir sen mi akıllısında gördünki yanlış olabilecekleri. Hadi ordan...
Sonra da düşün dur acaba neden sürekli kazık yiyorum, acaba sahtekarlık bu ülkede neden on numara rağbet görüyor ve acaba sesini çok çıkarabilenler neden sessiz çoğunluğu en acımasız haliyle yönetiyor hem de bakmadan kimdir nedir...
Biliyorum herşey içimizde sakladığımız gizli dürtülerimizde başlıyor. Şişen egoların tek sorumlusu o gizli saklı bizi dürten ulaşamadığımız değerler, mekanlar ve hatta makamlar. Çünkü hepimiz daha ilkokulda birgün o koltuğa ben oturmalıyım diye büyüyoruz farkına varmadan. Hepimiz mutlaka bildik bir adam peşinden gidiyoruz, kapasitemize ortamımıza bakmadan hemde. Sonra zamanı gelince bulunduğumuz yere bir bakıyoruz.. Yok olmamış , bir şeyler eksik kalmış.. Eee ne olacak şimdi.. Ne olacak hadi saldır şimdi ve bulduğun her fırsatta içinde gizlediğin tatminsizliklerini sal ortaya. Hiç bakmadan hemde kiminle nereye yürüdüğüne. Sonra da buna demokratik ortam de... Pehh...
En kızdığım yaklaşımdır bir sakata bakınca şükret arkadaşım diyen türdeki insanlar. Sen haline şükrederken acaba o kıyasladığın kişi ne düşünür bilirmisin hiç. Yok bilsen zaten böyle bakmamayı öğrenirsin. ilk baktığında onun eksik yanını değil yüreğini beynini görebilirsin ama senin gözün hep o eksik uzuvdadır ya bakar bakar şükredersin. Oysa her kıyasladığında onu yaraladığını biraz anlasan ya. Kendimizi anlatmak ve başkalarına bakarak kıyaslamak yerine karşımızdakini anlamaya çalışsak, cenneti ölmeden göreceğiz belkide ama işte klişe dünyada yaşıyoruz nede olsa. Önce "ben" olmalı... Kimbilir... belkide tek doğru budur.
